Antropologija građanstva je višeslojna studija koja multidisciplinarno prilazi problemu građanstva shvaćenog istovremeno kao pravna institucija, politička praksa i osećaj pripadnosti zajednici. Ključni argument knjige tiče se odnosa između kulture i građanstva. Uz prihvatanje kulturne obojenosti građanstva, neophodno je prihvatiti i uvek prisutnu političku prirodu kulturnih identiteta. Ako priznamo izvesnu snagu argumentu da kao građani moramo imati pravo i na (svoju) kulturu, trebalo bi uvažiti i uvid da smo u (svojoj) kulturi odmah već i građani – jer i kultura je stvar politike, pripadanja, pregovaranja, odnosa moći, privilegovanja i marginalizacije. Teorijsku refleksiju o odnosu građanstva i kulture dopunjuju dva empirijska poglavlja koja ovu debatu situiraju u kontekst studije slučaja raspada Jugoslavije i uspostavljanja novih političkih zajednica. Metodom „konstitucionalne etnografije“ analiziraju se ustavi i zakoni o državljanstvu novouspostavljenih država i njihova uloga u redefinisanju građanskih identiteta i prava. Završno poglavlje donosi životne priče konkretnih pojedinaca čije su sudbine bile određene formiranjem novih građanskih poredaka i novog razumevanja odnosa kulture i građanstva. Politički i pravni okviri u kojima se sprovode politike državljanstva i regulišu dostupnosti građanskih prava (i njihovo često vezivanje za prava konkretnih etničkih grupa), najdirektnije utiču na sudbine brojnih ljudi. Otkrivanjem tog sveta najubedljivije nam se otkriva i istina da građanstvo nije samo teorijski koncept ili politička kategorija, već i definišući aspekt moći delanja i težnje ka dostojanstvenom životu.