U prvom delu ove provokativne knjige autor istražuje poreklo, status i ulogu „ružnih reči“, njihovu javnu akciju i reakciju na njih. Drugi deo posvećen je ispitivanju strukture psovki, njihove moguće logike ili gramatike koja bi im odredila značenja I odmerila značaj. Treći deo smešta čin psovanja u neurološki, jezički, psihološki, društveni i istorijski kontekst, smerajući ne toliko da ponudi njegovu potpunu I univerzalnu teoriju, već da ocrta savremene orijentire i granice mišljenja o njemu. Diskretno se, najzad, sugeriše mogućnost otvaranja prostora za opravdanje psovanja, manje kao medicinski blagotvorne a više kao tekstualno plodotvorne prakse.