Knjiga Arhitektonski opisi u antici razmatra kako su u antičkoj grčkoj i rimskoj književnosti i retorici posmatrane, zamišljane, opisivane i tumačene građevine. Dva osnovna oblika diskursa korišćena u antici za detaljno predstavljanje arhitektonskih objekata su ekfraza i periegeza. U stihu i prozi, opisivane su i stvarne i fiktivne građevine. Grčki i rimski autori u tim opisima pribegavali su toposima i njima je u ovoj knjizi takođe posvećena posebna pažnja. Antička dela koja sadrže ekfraze i periegeze građevina korišćena su kao izvor za sagledavanje društvenog položaja arhitekture i arhitekte u toj epohi. Na kraju, žiža je usmerena na ideju prema kojoj se spomenicima mogu smatrati i sama ta dela, a ne samo određene građevine predstavljene u njima.