Memorijalni prostori ratova za jugoslovensko nasleđe (1991–1999) bili su predmet spora u jugoistočnoj Evropi. Iako postoje važna mesta sećanja na žrtve zločina i svireposti, spomenici i komemoracije često odražavaju dominantne i hegemonističke narative, koji su u skladu sa načinima na koji se posmatraju odozgo prema dole isključujućim načinima posmatranja prošlih događaja, podstičući tenzije i podele između društava. Ovo istraživanje tvrdi da se promena načina na koji se pamte ratovi, posmatrajući kako su oni uticali na okruženje u regionu, može koristiti za konsenzus, obrazovanje i razmišljanje o sadašnjim i budućim problemima. Međutim, posebno mnoga ruralna područja koja su pod velikim uticajem ratova prolaze kroz turističke transformacije, gde je sećanje na to kako je sukob uticao na pejzaže i stanovništvo ili namerno skriveno od turista ili prekriveno u korist nerealnih prikaza netaknutog, neotkrivenog i bezbednog okruženja. Ali stvaranje prostora za sećanje na ratove u turističkim oblastima predstavlja ogromnu priliku i za vanjsko i za lokalno stanovništvo da razmisle o tome kako su ratovi imali dugotrajne, spore, a ponekad i nevidljive posledice koje često nastavljaju da utiču na ljude koji žive u regionu.