Rođen je 1939. godine u Petrovgradu (Zrenjanin), a od 1958. živeo je u Beogradu. Diplomirao je na Pravnom fakultetu u Beogradu, a doktorirao 1976. na Filozofskom fakultetu u Zagrebu. Po završetku studija zaposlio se na Radničkom Univerzitetu “Đuro Salaj”, gde se do 1969. bavio obrazovanjem radnika. Nakon toga prelazi na Filozofski fakultet u Beogradu, gde radi kao asistent na predmetu Opšta sociologija. Zbog učešća u studentskoj pobuni juna 1968, odlukom Skupštine Srbije, 1975. godine je udaljen sa Fakulteta zajedno sa još sedmoro nastavnika. Nakon pet godina, Popov je 1981. postavljen za vršioca dužnosti upravnika Centra za filozofiju i društvenu teoriju, u kome se zapošljavaju iz nastave uklonjeni profesori Filozofskog fakulteta. Centar potom postaje samostalni Institut za filozofiju i društvenu teoriju, u kome je Popov proveo najveći deo svog radnog veka. U penziju je otišao krajem 2003. godine.
Godine 1982. bio je inicijator obnavljanja Jugoslovenskog udruženja za sociologiju (JUS) i jedan od njegovih poslednjih predsednika. U časopisu Praxis jedno vreme bio je sekretar redakcije i više godina član Upravnog odbora Korčulanske letnje škole. Godine 1974. su obe institucije, Praxis i Korčulanska škola, ukinute pod pritiskom vlasti. Jedan je od pokretača Zimskih filozofskih susreta, održavanih na Tari, Vrnjačkoj Banji i na Divčibarama.
Bio je neprekidno i intenzivno društveno i politički angažovan. Kao gimnazijalac, član je Saveza komunista – koji napušta 1970. godine, nezadovoljan odnosom vlasti prema studentskoj štampi. Organizuje niz vaninstitucionalnih okupljanja sociologa i filozofa na Cresu, Lošinju i u Komiži. Jedan je od organizatora Slobodnog univerziteta, koji se održavao po privatnim stanovima. Kao član „peticionaškog pokreta“ i pokreta za podršku poljskom pokretu Solidarnost, bio je uhapšen i prekršajno osuđen na kaznu zatvora od 25 dana.
Jedan je od osnivača Udruženja za jugoslovensku demokratsku inicijativu (UJDI) 1989. Bio je predsednik Republikanskog kluba i član Glavnog odbora Građanskog saveza Srbije. Jedan je od pokretača i urednik poznatog zbornika Srpska strana rata (Beograd, 1996. i 2002). Takođe, jedan je od pokretača i dugogodišnji glavni urednik časopisa „Republika“, od 1990. do 2010. godine. Tokom ratnih sukoba na jugoslovenskom prostoru bio je veoma angažovan u Beogradskom krugu i antiratnom pokretu. Ostaće zapamćen kao samosvojni hroničar i dosledni kritičar društvenih zbivanja, ali i kao autor značajnih teorijskih radova o nacionalizmu i populizmu.
Preminuo je 7. aprila 2016. godine u Zrenjaninu.
Knjige: Contra fatum: (slučaj grupe profesora Filozofskog fakulteta u Beogradu: 1968-1988), 1989; Sukobi: društveni sukobi – izazov sociologiji, 1990 (izdanje iz 1984. zabranjeno); Jugoslavija pod naponom promena: [dvanaest ogleda: (1968-1990)], 1990; Srpski populizam: Od marginalne do dominantne pojave, 1993; Republikanac, 1994; Iskušavanja slobode: Srbija na prelazu vekova, 2010; Kako smo dospeli dovde – Sećanje (1939 – 2015), 2015.
Dobio je više uglednih nagrada: “Dušan Bogavac” za etičnost i hrabrost, priznanje Centra za antiratnu akciju (čiji je takođe bio osnivač), nagrade za novinarstvo međunarodne organizacije novinara SEEMO, „Vitez poziva“ za pojedince koji su na najbolji način usaglasili svoju profesiju i savest 2007, ,,Konstantin Obradović“ za unapređenje kulture ljudskih prava, ,,Desimir Tošić’’ za najuspešniju seriju tekstova…